Klimmen tegen kanker: Geen wedstrijd, maar persoonlijke prestatie

Als ik met de supporters zit te wachten bij Chalet Reynard, word ik zo ongeduldig, dat ik Loes en Maria maar weer tegemoet loop. Het valt tegen hoever ik moet teruggaan. Maar als ik ze tref, valt het me op hoe zeker hun tred is. Traag maar volhardend. Ik loop mee en dan zijn we voor 12.30 bij het Chalet. Toch maar even pauze houden? Ik herinner hen aan het advies van de wandelcoach Marleen: wel vertragen maar niet stoppen. Ze lopen verder een steil stuk op om na 200 meter de controlepost te passeren.

Verantwoordelijkheid KWF

Op zo een post zijn er talrijke vrijwilligers van de Stichting Grootverzettegenkanker.nl. Zo ook de motorrijders (motards) langs de hele route, een soort vrijwillige politie. Veel vrijwilligers, die helpen organiseren. Verkeersregelaars. Medische teams passeren regelmatig. Het evenement verloopt soepel en professioneel. En al die mensen zijn even empathisch, want ze weten dat er weer een epos wordt geschreven. Het sponsorbedrag is de 600.000 EUR gepasseerd. Wat een verantwoordelijkheid rust er bij het KWF om er voor te zorgen, dat een groot deel van dit geld wordt besteed om een nieuwe doorbraak in de kankerbehandeling te forceren.

Persoonlijke prestatie

Loes en Maria verdwijnen de berg op. Het zal zeker 2 uur gaan duren voor ze boven zijn. De berg is kaal, rotsachtig, er groeit op deze hoogte vrijwel niets meer. Soms zie ik het weerstation aan de top, als de wolken zich even openen. We gaan voorzichtig met de auto naar boven, en zien al mensen terugkomen. Onze Fred was het eerst boven. Het is geen wedstrijd, het is ieders persoonlijke prestatie, zoals het leven zelf.

Geborgenheid anno 1960

Het verbaast mij hoe veel van deze mensen, zelf vaak kankerpatiënt, zo sterk en vastberaden overkomen. Als medici leven wij met het beeld van de kale patiënt die met zijn infuusstandaard in de hand eenzaam door de gangen van onze medische paleizen schuifelt. Hier hoort iedereen er bij en speelt een belangrijke rol in het heldengedicht, dat overleven heet. De gemeenschap biedt iedereen geborgenheid, zoals ik alleen kan herinneren uit onze kerkgemeenschappen anno 1960.

Boven aangekomen helpt een Fransman mij met parkeren. Het waait zo hard, dat ik nauwelijks het portier open krijg. Ik pak de rugzak met warme kleren en extra eten voor Loes. Ik geef de tas met kleding af voor Gerrie en Wiel, die zoals altijd nog steeds hand in hand lopen. Frien is al dicht bij de top en ik neem zelf zijn jack, de berg mee af. Ik loop de klimmers tegemoet. Na 500 meter onder de top valt de wind weg, maar bij de Col des Tempêtes is het door rukwinden moeilijk om overeind te blijven. Het is er tegelijkertijd bijzonder steil.

Mentale steun

Na de volgende bocht is er een steunplaats met water, banaan en koeken. Ik neem 2 flesjes water mee. Waar blijven ze toch? Ik loop verder naar beneden en dan staan ze te praten met een motard. Die vertelde hen, dat het nog ongeveer 3 kilometer naar de top zou zijn. Ik stel hen gerust, nauwelijks 2. Maar ze zijn duidelijk vermoeid. Ze hebben het zwaar. Ik geef mentale steun. Dan gaan we toch weer naar boven. Langzaam met kleine pasjes omhoog. Ik ga voorop lopen om de wind te vangen.

Na de volgende bocht vallen ze even stil. Ik neem Loes haar rugzak over en dan kan ze niet meer staan. Haar benen willen even niet meer. Ik geef haar een hand en we hervatten het ritme van trage kleine pasjes omhoog. Ik vertel dat we de laatste kilometer naderen en dat na de Col des Tempêtes de wind achter de top wegvalt. Het gaat maar langzaam en dan roepen van bovenaf de Toon Toppers: “Loesje, Loesje, Loesje....

Langzaam ploegen we met ons drieën naar boven. De familie van Maria neemt haar tussen zich in. Naar boven, naar de finish. Ik loop met Loes tot ze op het vlakke stuk komt met de wind in de rug. Ik laat haar los, ze glundert en ze loopt op de applaudisserende Toppers toe, die haar onthalen en over de finish leiden.

09-09-2019, Mirabel et Blacons,  Thieu Heijltjes

Lees ook: Lopen tegen kanker;  Klimmen tegen kanker: ‘Zin geven aan iets dat schijnbaar zinloos is’