Het sociale dilemma van ondernemen in de zorg

Toch is het iets waar iedereen in het begin een mening over leek te hebben. Ik verdien geld door fysiotherapeuten te laten betalen voor mijn advisering en voorbereiding op vrijwilligerswerk in het buitenland. Hoe kan je geld vragen, terwijl de mensen die je naar het buitenland stuurt, daar al kosteloos hun steentje bijdragen? Of was het slechts míjn gevoel dat iedereen daarover een mening had, omdat de grootste criticus op het feit dat ik geld ging verdienen met het doen van iets goeds, niemand minder dan – ikzelf - was?

Waardeloos of waardevol?

Een aantal jaar geleden stelt mijn baas mij een belangrijke vraag. Ik vertel over een patiënte aan huis, waarbij ik vaak langer in mijn 'eigen tijd' blijf om haar toch de behandeling te kunnen geven die nodig is. Deze oude dame heeft geen diagnosecode die een langere behandeltijd vergoedt. Zelf kan ze dit niet betalen. Hij vraagt of ik vind dat mijn eigen tijd dan waardeloos is?

Daar moet ik over nadenken. Nee, mijn tijd is niet waardeloos! Ik sta er achter dat ik haar langer behandel, ik krijg er alleen niet voor betaald. Mijn baas blijft volhouden dat werken in mijn eigen tijd waardeloos is als je er geen vergoeding voor vraagt. We doen daarop een aanvraag bij de zorgverzekeraar en deze is overtuigd. Zo wordt mijn tijd dus officieel waardevol, omdat we er nu een vergoeding voor krijgen.

Het zakelijke instinct van de zorgverlener

Ik ben niet alleen ópgeleid tot zorgverlener, maar uit alle persoonlijkheidstesten die ik ooit maakte, blijkt dat de gezondheidszorg echt helemaal mijn vakgebied is. Als je naar medewerkers in de zorg kijkt dan is er één eigenschap die we allemaal met elkaar gemeen hebben. Wij zijn allemaal bereid jarenlang zwaar werk te verrichten, puur omdat we voldoening halen uit het helpen van een ander. Terwijl we er met een andere baan niet alleen financieel beter voor zouden staan, maar bovendien met pensioenleeftijd een stuk fitter van onze oude dag kunnen genieten. Feit is dat we niet zo’n aangeboren zakelijk instinct hebben. We houden gewoon van ons werk.

Ik heb jarenlang rondgelopen met het idee een eigen organisatie op te zetten. Ik volg loopbaan coaching, struin workshops af en beland op de KVK startersdag. Het moet en zal een stichting worden, want ik wil niks te maken hebben met geld vragen voor mijn diensten of enige andere vorm van commercie.

Maanden vliegen dan ook voorbij waarin ik onderzoek hoe ik fulltime een stichting kan runnen zonder mijn transparantie te verliezen als ik ook bestuurder van deze stichting word. Constant is er één vraag die maar blijft terugkeren: “Ik wil écht wat goeds doen voor de wereld en mijn medemens, maar als ik hier fulltime mee bezig ga, hoe verdien ik dan zelf mijn boterham?”

De rechtsvorm van een sociale onderneming

Omdat de Nederlandse overheid nog geen rechtsvorm heeft voor de sociale onderneming ben je aangewezen op je eigen creativiteit. Gelukkig heb ik tijdens mijn zoektocht veel hulp gekregen van een groot aantal mensen uit mijn netwerk. Al gauw blijkt dat een bedrijf de beste manier is om transparant over te komen en al mijn doelen te behalen. Een bedrijf met een heus verdienmodel. Even kost me dit moeite, maar dan denk ik terug aan de woorden van mijn baas en hak de knoop door.

Het wordt een bedrijf, weliswaar met een daaraan gekoppelde stichting, zodat deze bij succes optimaal meeprofiteert. Een win-win situatie. Zo kan ik fulltime aan de slag gaan, maar blijven de geldstromen duidelijk transparant.

Passie zorgt voor klanten én vice versa

Op deze manier is het voor mij ineens een stuk duidelijker. Ik ben bereid om fulltime een organisatie op te zetten die fysiotherapeuten naar het buitenland stuurt. Juist omdat ik geloof in de meerwaarde hiervan. Ik ben met veel passie aan het werk en zeg met volle honderd procent overtuiging tegen iedereen dat mijn tijd die ik eraan besteed het meer dan waard is. Net zoals bij de dame uit de praktijk destijds. Waarom zou ik daar dan niet een officiële vergoeding voor vragen?

Inmiddels zijn we ruim driekwart jaar verder, waarin er een enorme ommekeer in mij heeft plaatsgevonden. Ik geloof nu heilig in het feit dat commercie mijn bedrijf sterk maakt. Het feit dat ik met plezier vragen beantwoord van kritische klanten over waarom zij moeten betalen voor vrijwilligerswerk, heeft dit nog meer doen beseffen.

Wat is er nou mooier dan klanten die betalen voor mijn dienstverlening? Die bereid zijn om zelf te investeren in vrijwilligerswerk in het buitenland. Die zien dat ik goed werk verricht, duurzame doelen nastreef en waardevol bezig ben? Geld maakt niet gelukkig, maar de waardering van een klant die mijn dienstverlening waardevol genoeg vindt om te betalen, maakt mij tegenwoordig supergelukkig.

Mirthe Timmerman

Eigenaresse Physical Therapy Abroad

www.physicaltherapyabroad.com